სულის აჩრდილი II

ფანტომები ასე ადვილად არ ჩნდებიან ადელინ. დარწმუნებული ხარ,რომ "გამოღვიძების ნიშნები" აქამდე არ გქონია? -რა გაყვირებს დაჯექი,ბებია გაიგებს ჩუუუ.. ისედაც აისიას გარდაცვალების შემდეგ, ჩაკეტილია,არ მინდა ჩემს გამო ინერვიულოს. ანერვიულებულმა კარი

მოგონებიდან

ადამიანები მოგონებებით აგრძელებენ ცხოვრებას, საყვარელ ადამიანებს მათ გონებაში წარმოიდგენენ და საკუთარ თავებს იმედს აძლევენ, რომ ისევ დაბრუნდებიან. ნეტავ მართლაც შეეძლოთ დაბრუნება, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველთვის ჩვენ გვერდით არიან, როგორც

ვინმე სხვა ( თავი 8 )

დღეს ჩემი დაბადების დღეა, ვიფიქრე ჩემს შეყვარებულს ამოვიყვან სახლში და ნათესავებს გავაცნობ და ამ დროს დაიჭირეს და სმაში ცდიან... როგორ მრცხვენია მისი რომ ასეთ სიტუაციაში ვამოყოფებ.

შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მესამე და თავი მეოთხე)

,,ღამე გრძელია. სიჩუმე სიტყვებზე უფრო ხმაურიანია. ხანდახან წარსული იმაზე უფრო ახლოა, ვიდრე გვგონია. "

სულის აჩრდილი

ისტორია სადაც ლეგენდები-სინამდვილეა, ბებიების მონათხრობი ისტორიები კი -სინამდვილე.ადელინი და დევიანი ერთმანეთს ნისლსი შეხვდნენ-ვნება ,საიდუმლოება და დაუჯერებელი კავშირი ერთიანდება კალორისის ქუჩებში. ეს ყველაფერი კი მხოლოდ დასაწყისია.

ვნება თუ გრძნობა

ადამიანებს ყოველთვის იმაზე მეტი სჭირდებათ ვიდრე აქვთ. მეტი ემოცია მეტი გრძნობა მეტი ვნება მეტი ცეცხლი მეტი სიყვარული…

ამანთე (სრულად)

როცა რუ დავითანხმე ჩემთან, მთაში ახალ შეძენილ საოჯახო სასტუმროში, ჩამოსულიყო. თითქოს მხრებიდან უზარმაზარი ტვირთი მომშორდა. და არც მინანია. ის ბოლო ზაფხული ყველას გონებაში დარჩა, როგორც ყველაზე არანორმალური, ყველაზე გიჟური და ყველაზე სევდიანი რამ.

შე'მიყვარდი (2)

_ეგ მეტყველებს იმაზე თუ რა კატეგორია ხალხს მოსწონხარ ... ბაგა_ბაღი. კიდევ კარგადაა გოგა _ანუ რას ამბობ რომ ისეთი შვილი ვარ ცუდად უნდა იყოს? _იმედია ჩვენც კონფლიქტის ამ დონემდე არ მივალთ

ჯაიპურში შევხვდებით! (მეოთხე თავი)

რა ხდება? რის პოვნას ცდილობ? - „სიამის ტყუპის“ — მაინტერესებს, მეორე თავს სად მალავ. - ჩემს „აგდებას“ სჯობს, ხელები ძლიერად მომკიდო. არ გადავარდე! - სკუტერს ვძრავ და მივქრივარ. - იაჰუუუუუუ! რა მაგარია! - ანეტა ბოლო ხმაზე ყიჟინებს

ორივემ შეცდომა დავუშვით (სრულად)

თვალებ დაწითლებული, ნამტირალევი იჯდა ოთახის კუთხეში. ჰაერი მძიმე იყო, თითქოს წარსულის მოგონებებით გაჯერებული, რომლებიც შიგნიდან ჭამდა. მთელი სამი წლის განვლილ მომენტებზე ფიქრობდა – იმედგაცრუება, ტკივილი და გაურკვევლობა ერთმანეთში იხლართებოდა.