ევა //სრულად//

მაშინ,როდესაც არ ველოდი განთიადის ამობრწყინებას სულში ქარიშხალივით შემოიჭრა კაცი,სახელად უტა დადვანი და ჩემი,ევა ლაშხის გული შუაზე გააპო.კაცი,რომელსაც არ სჯერა სიყვარულის,მაგრამ აქვს ის ხედვა,რომელიც მე წლებია არ მქონია,კაცი,რომელიც სილამაზეს

კესანები (თავი მერვე)

-რა აქვს ისეთი, რომ ვერ ივიწყებ, ვერ კლავ შენში იმ ქალს, რატომ მტანჯავ მის გამო?-ცრემლები ჩასდგომოდა თვალებში. -ჩშშ-შუბლი შუბლზე მიადო, თვალები მიელულა კაცს, საოცრად მოუნდა ახლა ამ ბაგეების კვლავ დაგემოვნება ასე მიმზიდველად, რომ გამოიყურებოდნენ.

თეთნულდს გასძახე

შებინდდებოდა თუ არა მწვერვალ თეთნულდიდან ცეცხლის სახით კოშკში მფარველი ანგელოზი შემოდიოდა, კოშკში მყოფნი ლოცვას იწყებდნენ. ანგელოზი კოშკში მცხოვრებს მანამ მფარველობდა, სანამ ამ კოშკიდან სხვა გვარის კაცი არ მოკლეს.

შე'მიყვარდი (14)

_ვიცეკვოთ ? _ პასუხზე ფიქრობდა დუდასთვის რომ უნდა მიეწერა,მაგრამ გაგზავნა ვერ მოახერხა . ალასანიას გაჰყვა მოცეკვავე წყვილებს შორის და სიმღერასაც თითქოს მათთვის მღეროდა

NEVER US 8

- Ჩვენს სიმშვიდეს და ბედნიერებას გაუმარეჯოს.- დაამატა გვანცამ. - Რა გაცინებს ლიკ, რა ვთქვი ასეთი.- ლიკას სიცილით გაკვირვებულმა გვანცამ კითხა. - Რაღაც გამახსენდა შეიძლება ვთქვა ? ფეხზე წამოდგა, მისი მზერა სანდროზე გაჩერდა. Ჭიქა ღვინით შეივსო ხმა

მშვიდი დუღილი (სრულად)

-დუღილის სეზონზე გადავიხადოთ ქორწილი.-ეღიმება ვაჩეს და საფეთქელზე კოცნის ქალს. -რისი დუღილის?-ნიკოს ეცინება და ელიზაბეტს კოცნის ხელზე. -ღვინის, იდიოტო.-თორნიკე ვეღარ ითმენს და ოდნავ ურტყავს მხარზე მეგობარს.

შემოდგომა

მოუსვენარი ბავშვი ვიყავი, საკმაოდ რთული. მეგობრები არ მყავდა, ყოველთვის საკუთარ თავთან მარტო ვიყავი და ვერავინ ვერ ხვდებოდა, როგორ მიჭირდა. ეკლესიასთან ახლოს ვცხოვრობდი, ხშირად მესმოდა წირვა-ლოცვის ხმა, როგორც წესი ეს ხმა სიმშვიდის მომტანი უნდა

ვინმე სხვა (დასასრული)

სამზარეულოში საუზმეს ვიმზადებ, რა დროსაც კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. ნეტავ ვის გავახსენდინახლა?!... რა დროს სტუმრობას ამ დილა ადრიან... გავდივარ შემოსასვლელში, ვუახლოვდები კარს და იმერციით ვაღებ. გული საოცრად მიცემა. თვალები მიბრწყინავს, რადგან ჩემს

გარიგება +18 - თავი 7

და უცებ, ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე, ვიღაცის უხეში ხელი ვიგრძენი ჩემს კისერზე. - ვეიპერები?! - მითხრა ვიღაცამ და გული კინაღამ გამიჩერდა. მამაჩემის ხელი დავინახე და ტკივილისგან ამოვიკვნესე. ხელს მთელი ძალით მიჭერდა კისერზე. მეგონა საბოლოოდ

კესანები (თავი მეშვიდე)

-რა? რა? რა კესანე? რა გინდა?-მის თვალებში უდიდეს ტკივილს ხედავდა ყიფიანი, მისკენ გაიწია, თუმცა ქალმა უკან დაიხია-არა, არ მჭირდება ეს მოფერებები, ჩახუტებები, შუაღამეს მოკითხვები და კოცნები, ეს უაზრო სპექტაკლია და იცი შენც, დღემდე მასზე ხარ