განთიადი (მეოთხე თავი)

-გამარჯობა დეკა. -ლუკა? გამარჯობა. -არ შემომიშვებ? -კი მოდი, კიკი შემოდი. თვალების ფახუნით შემოატარა კართან მდგომი, მისი დაბნეულობა და გაოცება უფრო გამძაფრდა, როცა გადმოიხარა და ნაზად აკოცა ლოყაზე მამაკაცმა.

-ეე,როგორ მიყვარდა?!

დიახ,მე ეგოისტი ვარ.

კიტის (თავი IV)

ერთი საუკუნის წინ ამ სილამაზის გამო კოცონზე დაწვავდნენ. მე შემეძლო დამეფიცა, რომ სამყაროში არ იარსებებდა კაცი, რომელიც მისი ნდომის სურვილით მის ფეხებთან არ დაეცემოდა. კიტის თვალებში ბობოქარი ზღვა იყო, რომელზეც წამეკითხა, ნახვით კი არასდროს მენახა.

არა'ჩვეულებრივი (7)

თადას თვალებს უყურებდა,მის მზერას, რომელშიც სურვილის გარდა კიდევ იყო რაღაც სხვა,დიდი მნათობი სხივი რომელიც მხოლოდ ევას ეკუთვნოდა. ფართოდ გაუღიმა ცეკვის დასასრულს ისევ რომ დაუკრა თავი და ხელზე ეამბორა. ტაშის ხმა ესმოდა,გრძნობდა უამრავ დაჟინებულ

"საბედისწერო ტარო" I

უღიმღამოდ აკინძული სამკაულებიანი მოხუცი ჩემ წინ, სავარძელში მოკალათებული, ვარდისფერ პომადიან გაცრეცილ ტუჩებს ჩუმად აცმაცუნებს და ტაროს კარტს მარცხენა ხელზე წამოცმულ 4 ბეჭედს სამჯერ უკაკუნებს და მაგიდაზე იწყებს გაშლას. -აბა ვნახოთ...- ამოთქვამს და

მეამფიქრები

ყველას ვისაც გიყვართ “გვიცხოვრია და გვიგვრძნია გრძნობები, მზე და მათვარეო.. უსასრულობის რეჟიმში, აქაც შენ მომეპარეო”

კიტის (თავი III)

არაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მასზე ესაუბრათ. თავს ხალხში გამოჩენითაც კი არ იწუხებდა. ისინი კი, დანარჩენები, იყვნენ მორთულები, მოკაზმულები და მათზე არავინ საუბრობდა. მე გვიან მივხვდი, რომ არსებობენ ადამიანები, ვის გარშემოც სულ ხმაურია. ასეთი იყო

განთიადი (მესამე თავი)

-ასე რატომ მიყურებ? -როგორ გიყურებ დეკა?! -არვიცი, როგორ მიყურებ?! შენ გაქვს პასუხი ამაზე? -მე მაქვს პასუხი ყველაფერზე, რა კითხვასაც დამისვამ. მზად ხარ მოსასმენად, ჩემი პასუხების? -ასე რატომ მიყურებ ლუკა?! -და როგორ გიყურებ, შენგან როგორ ჩანს?!

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით( 5)

მივქროდი მთელი სისწრაფით აღარ ვუყურებდი არაფერს ირგვლივ თვალწინ სულ დედა მედგა და რა ხდებოდა ჩემს ირგვლივ აღარ მაინტერესებდა უფრო ვუმატე სიჩქარეს საშინელი სიჩქარით დავიწყე მოძრაობა, მინდოდა დედასთან დროულად მივსულიყავი. იმდენად გართული ვიყავი

სიყვარული ფარაფრას ოაზისამდე წიგნი2

ასე ტკბილად მართლა დიდი ხანია არ მძინებია. გასულ კვირას ხომ რამოდენიმე საათი ძილიც სანატრელი იყო ჩემთვის. ახლა კი მზის სხივები რომ არა, ალბათ შუადღემდე მეძინებოდა. ზლაზვნით წამოვჯექი თბილი ლოგინიდან და მიმოვიხედე. ალ ქარიმს კარადა გამოეღო და ბარგს