The Whispering Woods(თავი VI)

იმ ღამიდან სერაფენი მხოლოდ ერთ რამეს ცდილობდა: არ მიეშვა თუთა ბნელებასთან და არც თვითონ ენახა ის. მაგრამ ბედი თავისით წერდა ისტორიას.

სულის აჩრდილი V

-რას ნიშნავს დაკარგეთ,რა ნიშნავს არ იცით სად არის !!! სასახლეში მხოლოდ მისი ღრიალი ისმოდა. -სერ, ჩვენ დავედევნეთ,თუმცა უკვალოდ გაქრა. მისი ენერგია არ იკითხება - ხელქვეითი, შიშისგან,ჩუმადღა ლუღლუღებდა

ედემის ქრონიკები

როცა იცი, რომ მთელი ცხოვრება კოშმარში ცხოვრობ, და მაინც გგონია, რომ თითქოს ჩვეულებრივად გრძელდება… სწორედ მაშინ ჩამოვარდება ციდან მეხი, გიხეთქავს ხორცს, გიყინავს ცნობიერებას ხვდები რომ რეალობა სულ სხვა მხარეს იდგა, შენ კი ვერაფერს ამჩნევდი.

რეპუტაციის თამაში 3

_მომწონს ეს გოგო._სანდროს გაეცინა._მხოლოდ მისი პირდაპირობისთვისაც უნდა დავიქირავოთ. _ხედავ? შენს ვიცე პრეზიდენტს ესმის, ჭკვიანია. _სწორად აღნიშნე, რომ ვიცე-პეზიდენტია და არა აღმასრულებელი დირექტორი_მიშო ცდილობდა დაეფარა, როგორ აღიზიანებდა მათი

ერკე მიდასი - გესლი

კაცი ემგვანა გესლიანს, სიცოცხლის სასრულ აკორდებს ტყენი ფოთლებს რომ გვესვრიან, ვგრძნობთ სასმისს გესლით ნაკურთხებს, ეს East - ია თუ West - ია, ერთი ფასი აქვს ნაქურდალს სტუმარი არა - Guest - ია, ცვლილებას ვეღარ აუვალთ.

მწვირე (თავი II)

კაბინეტიდან გამოსულს ნიკო შეეჩეხა კიბეებთან. მოაჯირს მიყრდნობოდა მამაკაცი და ქვედა სართულებზე მომუშავე ოფიცრებს უყურებდა. ნაბიჯების გაგონებისთანავე შეტრიალდა მარიტასკენ.

უდრის გულს (სრულად)

ვიჯექი ძველი ფარეხის იმ კუთხეში, სადაც ფასადის გალამაზების საჭიროებაც კი არ იდგა. ვუყურებდი იმ პატარა ლურსმნით ამოკაწრულ გაუმხელელ საიდუმლოს და ვტიროდი.

კაპრიზი (სრულად)

ჩაფიქრებული ვზივარ ფანჯარასთან და გოგოების მხიარული ხმები სადღაც შორიდან მესმის. „ არა, რისთვის ჩამოვედი აქ? რომ პაგანინის ნაცვლად ვიღაც ქართველი მაჩო შემრჩენოდა ხელში? თანაც რა შემრჩენოდა? მე რა შუაში ვარ?!“ თვალმოჭუტული ვიყურები სასტუმროს

The Whispering Woods(თავი V)

სასახლემ მისი სიმშვიდე დაიბრუნა,წვეულების ხმაური უკვე მხოლოდ კედლებში ჩარჩენილ ოდნავ რბილ ექოს ჰგავდა, ადამიანი კი თითქოს ამ სიმშვიდით ტკბებოდა..თუთა თავისთვის გამოყოფილ დიდ, თბილ ოთახში რჩებოდა — კედლები ნაცნობი იყო, ბავშვობის სურნელი ტრიალებდა.

never us 14

Მათი სილუეტები ნელა მოაბიჯებდნენ სახლის ბილიკზე. ოჯახის უფროსები წინ გაიჭრნენ შესაგებებლად. მე და სანდრო კიბეებთან ვიდექით. თაია ისევ ისეთი იყო, მხიარული და ცნობისმოყვარე თვალებით, ლამაზი თეთრი ატლალსის კაბა, ნაზად ეხებოდა მის სხეულს, მხრებს კი