მე - ორი [ თავი IV ]

ჩემკენ დაიხარა და მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. თაფლისფერი თვალები ისევ ჩაუმუქდა და კუნაპეტი შავი გაუხდა. მუხტმა კი, რომელიც მათგან მოდიოდა, საოცრად მარტივად დამაჰიპნოზა. რამდენიმე წამით რეალობის აღქმა დავკარგე. ბამბასავით მსუბუქად ვგრძნობდი თავს და

ჩემი გემის ნაპირები! (თავი მეშვიდე)

-შეიძლება?- გველესიანის კაბინეტში თავი შემოყო ერეკლემ. -შემოდი-საქაღალდე გვერდით გადადო, თვალები მოისრისა და დაღლილი მზერა შეავლო ერეკლეს. -ლაშა ძალიან ნუ შეყვები ამ საქმეს, შენც გული გეტკინება და იმასაც ასე ძალიან რომ გაფორიაქებს ახლა.

ამბავი,რომელიც არ მოხდა

და მაშინ,როცა გრძნობ იმედგაცრუებას და სიამაყეს ერთდროულად,გინდა იტირო...როგორი სამარცხვინოა იყო ასე ნორმალური,ასე ცოცხალი,ასე გადარჩენილი,შუბლზემიდებული ტყვიასავით,რომ გადაიფიქრეს...

დიდი აღმოჩენა(ნაწილი ექვსი)

ჭეშმარიტების გაბედული და დაუნდობელი ძიების პროცესში ბიჭი წააწყდა შოკისმომგვრელ აღმოჩენას - მას ჰყავდა დიდი ხნის დაკარგული და. ახლად აღმოჩენილი იმედით გაჟღენთილი,მან დაიწყო მისია,ეპოვა მისი ტყუპისცალი, რომელიც გაუცნობიერებლად აიხლართა იმავე სახიფათო

ჩემი ცხოვრება , როგორც ცხოვრება თუ რაღაც სხვა.

ჩვენი ინტელექტუალური ცოდნა უძლური აღმოჩნდა ჩვენს გრძნობებთან მიმართებაში და ამის გამო ყოველ ჯერზე სხეულს ვაპურებდით , გრძნობებს ვმონებდით და სულს ვაშიმშილებდით. ინტელექტს ძალას ვაკლებდით და გრძნობაში მას ვნების სახით ვდებდით. რის გამოც აზროვნებას

დიდი აღმოჩენა(ნაწილი ხუთი)

ჭეშმარიტების გაბედული და დაუნდობელი ძიების პროცესში ბიჭი წააწყდა შოკისმომგვრელ აღმოჩენას - მას ჰყავდა დიდი ხნის დაკარგული და. ახლად აღმოჩენილი იმედით გაჟღენთილი,მან დაიწყო მისია,ეპოვა მისი ტყუპისცალი, რომელიც გაუცნობიერებლად აიხლართა იმავე სახიფათო

ნოსტალგია

შენს კანს ვეხები, რა საოცრად მომხიბვლელია, ზურგზე გაშლილი გრძელი თმები, საკვირველია;

მამა

მამა მამაჩემი დამესიძმრა წუხელ, სევდიანი რაღაცაზე წუხდა, გაზაფხულის მოდიოდა წვიმა. ქარი ქროდა, ელავდა და ქუხდა.

პითეკანთროპი (2)

-რას აკეთებ?-ცოტნე დაიბნა-ხელებს რომ აიფარებ სახეზე მე აქ აღარ ვიდგები, თუ შენ გაქრები?-მარიამს ხან მარჯვნიდან შეხედა ხან მარცხნიდან, იმედი ჰქონდა ხელებს ჩამოიღებდა და სახეში შეხედავდა.

გაუჩინარება

30 ოქტომბერს, საკუთარ დაბადების დღეზე, იგი გაუჩინარდა. ყველა ფიქრობდა რომ ღმერთმა თავისთან წაიყვანა, თუმცა ამაოდ. ნატის არ სჯეროდა, რომ ღმერთი თავისთან წაიყვანდა, არც იმის სჯეროდა, რომ ეშმაკთან მოუწევდა დროის გატარება. ყოველთვის იცოდა რომ გაქრებოდა,