არა'ჩვეულებრივი (7)

თადას თვალებს უყურებდა,მის მზერას, რომელშიც სურვილის გარდა კიდევ იყო რაღაც სხვა,დიდი მნათობი სხივი რომელიც მხოლოდ ევას ეკუთვნოდა. ფართოდ გაუღიმა ცეკვის დასასრულს ისევ რომ დაუკრა თავი და ხელზე ეამბორა. ტაშის ხმა ესმოდა,გრძნობდა უამრავ დაჟინებულ

"საბედისწერო ტარო" I

უღიმღამოდ აკინძული სამკაულებიანი მოხუცი ჩემ წინ, სავარძელში მოკალათებული, ვარდისფერ პომადიან გაცრეცილ ტუჩებს ჩუმად აცმაცუნებს და ტაროს კარტს მარცხენა ხელზე წამოცმულ 4 ბეჭედს სამჯერ უკაკუნებს და მაგიდაზე იწყებს გაშლას. -აბა ვნახოთ...- ამოთქვამს და

მეამფიქრები

ყველას ვისაც გიყვართ “გვიცხოვრია და გვიგვრძნია გრძნობები, მზე და მათვარეო.. უსასრულობის რეჟიმში, აქაც შენ მომეპარეო”

კიტის (თავი III)

არაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მასზე ესაუბრათ. თავს ხალხში გამოჩენითაც კი არ იწუხებდა. ისინი კი, დანარჩენები, იყვნენ მორთულები, მოკაზმულები და მათზე არავინ საუბრობდა. მე გვიან მივხვდი, რომ არსებობენ ადამიანები, ვის გარშემოც სულ ხმაურია. ასეთი იყო

განთიადი (მესამე თავი)

-ასე რატომ მიყურებ? -როგორ გიყურებ დეკა?! -არვიცი, როგორ მიყურებ?! შენ გაქვს პასუხი ამაზე? -მე მაქვს პასუხი ყველაფერზე, რა კითხვასაც დამისვამ. მზად ხარ მოსასმენად, ჩემი პასუხების? -ასე რატომ მიყურებ ლუკა?! -და როგორ გიყურებ, შენგან როგორ ჩანს?!

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით( 5)

მივქროდი მთელი სისწრაფით აღარ ვუყურებდი არაფერს ირგვლივ თვალწინ სულ დედა მედგა და რა ხდებოდა ჩემს ირგვლივ აღარ მაინტერესებდა უფრო ვუმატე სიჩქარეს საშინელი სიჩქარით დავიწყე მოძრაობა, მინდოდა დედასთან დროულად მივსულიყავი. იმდენად გართული ვიყავი

სიყვარული ფარაფრას ოაზისამდე წიგნი2

ასე ტკბილად მართლა დიდი ხანია არ მძინებია. გასულ კვირას ხომ რამოდენიმე საათი ძილიც სანატრელი იყო ჩემთვის. ახლა კი მზის სხივები რომ არა, ალბათ შუადღემდე მეძინებოდა. ზლაზვნით წამოვჯექი თბილი ლოგინიდან და მიმოვიხედე. ალ ქარიმს კარადა გამოეღო და ბარგს

კიტის (თავი II)

“რად უნდა სახლს ამხელა ზღუდე, თუკი შიგნით არაფერი იმალება?” ვფიქრობდი ჩემთვის, სანამ მეეტლე გაცრეცილ, აქა-იქ გადატყავებულ ჩემოდანს ფეხებთან დამიდგამდა და ბედნიერ საღამოს მისურვებდა. უზარმაზარი, შავი ჭიშკრიდან კოპწიად ჩაცმული, ტანდაბალი მამაკაცი

განთიადი (მეორე თავი)

-მე დარწმუნებული ვარ, რომ მისი ღიმილისთვის ვიცოცხლებ. მის სიყვარულში მოვკვდები. ხომიცი თუ ვამბობ, ვამბობ ნამდვილად.

არა'ჩვეულებრივი(6)

_არ ვიცი რას ვეძებთ თორემ გაპოვნინებდი _ნატვრის თვალს -აქ ვარ... -ღმერთო ჩემო -არა,ღმერთს ვერ გავუტოლებ თავს... ნატვრის თვალი კი ბატონო. შენ ოღონდ ისურვე -ვენახი ვერ ამაკვრევინა, დამიტეხა ტოტები და ნატვრებს აგისრულებო - ცხენი თან გაიყოლა და ფეხით